Rosja: Kamczatka - Jezioro Ikar i spływ rzeką Bystrą / cz. 6/10

Rosjanie, znajomi Dilki i Ilyi  skoro świt zebrali się na autobus do Pietropawłowska. Zostaliśmy w szóstkę. Ten dzień postanowiliśmy spędzić wspólnie.  Zaplanowaliśmy sobie wycieczkę nad jezioro Ikar, które jest położone ok 9 km od Esso. Po śniadaniu spakowaliśmy wartościowe rzeczy i zanieśliśmy je do  miejscowych, z najbliższych zabudowań, na przechowanie (w zamian za przysłowiową flaszkę zgodzili się abyśmy nasze rzeczy w stodole zostawili – kupiliśmy w podzięce kompot dla dzieciaków – kosztował tyle co pół litra wódki).  Zebraliśmy się do wyjścia około 11.

Poranny trening ;)

Zaszliśmy jeszcze do sklepu po prowiant na drogę. W sklepie spotkaliśmy dziewczynkę, którą wczoraj opatrywaliśmy, była z babcią. Czuła się już dużo lepiej, w szpitalu założyli jej kilka szwów. Babcia jeszcze raz nam podziękowała, a sklepowa zapytała czy to my Ci Polacy co pomogli? Było nam bardzo miło. Ze sklepu udaliśmy się na południe, w kierunku jeziora. Tego dnia słońce świeciło bardzo mocno, termometr wskazywał 25 stopni. Droga wiodła przez las, wzdłuż rzeki. Zastanawialiśmy się czy napotkamy niedźwiedzia, byliśmy jednak głośno więc szanse były znikome.  W środku lasu, ktoś zbudował organy, drewniane, zamocowane na belce. Odegraliśmy utwór Beatlesów ObLaDi ObLaDa na 12 rąk. Naprawdę powinniśmy dostać angaż w jakimś zespole!
Trasa była przyjemna, wspinaliśmy się pod górę. Nachylenie terenu był niewielkie, więc mocno tego nie odczuwaliśmy. Jedyne co dawało się we znaki to komary, pomimo tego, że było bardzo ciepło musieliśmy ubrać długie rękawy, bo żyć nie dawały. Po około 2.5 godzinie doszliśmy do celu. Jezioro urocze. Na miejscu zastaliśmy kilka kąpiących się osób. Rozpaliliśmy ognisko, wyjęliśmy jedzenie. Posiedzieliśmy, pogadaliśmy. Przez krzaczasty teren wiedzie ścieżka w dół, nad samo jezioro. Dilya i Ilya zeszli na pomost. Chciałam do nich dołączyć. Idąc usłyszałam dobiegające z krzaków głosy, co gorsza zdawało mi się, że ktoś mówi po Polsku. Obróciłam się za siebie. Ania, Maciek i Damian siedzieli przy ognisku. Weszłam na pomost, ale nie dawało mi to spokoju. Chwilę później dołączyła do mnie Ania. Obczaiłyśmy razem dobiegające dźwięki. Za krzakami, na małej polance, w cieniu siedzieli Ela i Piotrek, których poznaliśmy w Kozyriewsku pod sklepem. Nieźle! Czekali na swojego przewodnika, który poszedł sprawdzić czy drogą dla koni dadzą radę przejść nad Czarne Kamienie.

Jezioro Ikar

Dołączyła do nas reszta kompanów. Pojawił się  Aleksandr – chłop jak dąb, człowiek o miłym usposobieniu, wesoły i chętny do pomocy, bardzo dobrze zna Kamczatkę. Wrócił cały poraniony – droga dla koni okazała się tylko drogą dla zwierząt. Musieli iść na około. Aleksandr ugościł nas czajem z igłami sosnowymi i kilkoma innymi ziołami.  Korzystając z okazji podpytaliśmy go o kilka miejsc, które chcieliśmy zobaczyć. On mógł udzielić nam informacji z pierwszej ręki!  Pytaliśmy o wulkan Awiaczyński, ale potwierdził słowa kobiety z centrum turystycznego. Polaków planował zabrać na wulkan w okolicach Milkova, ale dopiero za kilka dni (więc  czasowo dołączyć do nich nie dalibyśmy rady). Przekazał nam za to informacje co jest możliwe teraz do zobaczenia, zapisał nam numer do swojego znajomego przewodnika - Wiktora, który powinien być teraz w PK. Ela wspomniała, że dwa dni temu byli na raftingu rzeką Bystrą – odcinek „33 progi“ – polecali bardzo (koszt 3500 rubli osoba). Zachwalali również Lazurowe jeziora koło Yelizowa. Spędziliśmy tam jeszcze chwilę, komary jednak były na tyle rządne krwi, że wysiedzieć było ciężko.

Droga do jeziora Ikar

Zebraliśmy się w drogę powrotną. Przez część trasy szliśmy wspólnie, w dziewiątkę. W mniej więcej połowie trasy rozeszliśmy się, każdy poszedł w swoją stronę. Po dotarciu do Esso postanowiliśmy ponownie zasmakować lokalnej kuchni. Tym razem wybraliśmy „restaurację“ nr 2. Potrawy były mniej wykwintne niż dnia poprzedniego. Odebraliśmy plecaki – wręczając kompot zamiast wódki pan nie był szczególnie zadowolony, dorzuciliśmy jeszcze kilka polskich słodyczy – gromadka dzieciaków cieszyła się bardzo. Na miejscu nasz szpital na peryferiach się powiększył – do Maćka i Damiana dołączyła Ania – bidulka przeziębiła się konkretnie.  A szkoda, bo dzisiejszego wieczora chłopaki chcieli nas na dyskę zabrać do miejscowej remizy. Nic to, smuteczek, ale może innym razem okazja się nadarzy. Przed pójściem spać zadzwoniliśmy jeszcze do pana od raftingu, zgodził się zabrać nas jutro na spływ. Po całodniowej wycieczce zasnęliśmy jak dzieci, chwila i nas nie było.

Noc była chłodna, ranek pochmurny. Z panem umówiliśmy się na 10:30, miał po nas podjechać.

Przygotowanie do spływu

Poprosił żebyśmy wzięli ze sobą jakieś przekąski do czaju. W trakcie spływu przewidywany jest przystanek na herbatę i na gotowanie zupy uchy. Wybraliśmy trasę nieco krótszą niż napotkani rodacy, dla nas miejscem końcowym była elektrownia na rzece ( koszt 3000 rubli). Jurij – organizator spływu – dowiózł nas na miejsce startu, wręczył rybackie stroje, kalosze, poinstruował jak płynąć, nauczył komend (moja ulubiona – oddychajcie, czyli odpoczywajcie). Przedstawił nam również Wladysława, naszego kapitana. Po zwodowaniu pontonu ruszyliśmy z nurtem rzeki Bystrej.  Okolice piękne, rzeka płynie przez las, często można spotkać niedźwiedzia na lądzie lub w wodzie. Po około 2 godzinach zatrzymaliśmy się. Pozbieraliśmy drewno  i na kamienistym brzegu rozpaliliśmy ognisko. Wladysław gotował dla nas zupę, nie pozwolił sobie pomóc w przygotowaniu, jedynie mieszać w garze pozwolił. Zapach był przedni, ślinki nam ciekły! Miski, z zupą wlaną po brzegi, wręczył nam po około 50 minutach. W talerzu pływały ziemniaki, cebula, pomidory, duży kawał łososia, koperek. Potrawa był bardzo sycąca. Na szczęście na czaj i ciastka jeszcze miejsce się znalazło.

Władysław spływy prowadzi od 15 lat. Opowiadał nam przeróżne historie, które mu się w tym czasie przydarzyły m.in jak niedźwiedź zaczął go atakować, a on w obronie zaczął wrzeszczeć wszystkie przekleństwa, które zna. Sam spływ był dość spokojny. Choć rzeka zwie się Bystra, to dopiero pod koniec odcinka przekonaliśmy się jakie może wzbudzić emocje. Woda przelewała nam się przez ponton, a my musieliśmy manewrować między wystającymi kamieniami. Niezła zabawa. Dopłynęliśmy do budynku elektrowni około 18:00.  Juri podjechał w umówione miejsce i zabrał nas spowrotem do Esso. W centrum, z samochodu widzieliśmy naszych polskich znajomych. Jak się okazało wracali z miejsca naszego biwaku. Dilyi zostawili info, że planują być o 20:00 na basenie miejskim, żebyśmy przyszli.  Z Anią, którą choroba rozkładała coraz bardziej, wskoczyłyśmy do gorących źródeł, porozmawiałyśmy ze starszymi stałymi bywalczyniami. Po kąpieli dwie polopiryny i  Ania spała, dołączyłam do niej chwilę później. Maciek poszedł na basen. Tam zastał tylko Piotrka, Ela zmęczona wydarzeniami dnia również szybko odpłynęła. Rano musieliśmy wcześnie wstać, autobus do PK odjeżdża o 7:00. 

Hmmm ... gdzie by tu dzisiaj pójść

Poza kąpielami w gorących źródłach mogliśmy zażywać również kąpieli błotnych 

W drodze do jeziora Ikar

W drodze do jeziora Ikar

Jezioro Ikar

Napotkani Polacy. Ania notuje informacje od Aleksandra

Esso

"Restauracja" w Esso

Esso

Spływ rzeką Bystrą

Spływ rzeką Bystrą

Wladysław

Przygotowanie posiłku w czasie spływu

Pyszna Ucha

Spływ rzeką Bystrą